ontslagvergoeding is precies het soort briljante show waar critici van moesten houden, en zowel het publiek als de prijskiezers zouden ze zeker missen. Het is een trend die jaar na jaar plaatsvindt, met met sterren bezaaide, cerebrale series die de 'beste van het jaar' -lijsten bekleden voordat ze verdwijnen in de overvolle ether van Too Much TV. Toch gebeurde dat niet. Net zo ontslagvergoeding nadert het competitieve laatste stuk naar de Emmy's, de eerstejaars sci-fi thriller doet zijn intrede als een van de meest besproken shows van het jaar.
uit Apple TV+'s 52 Emmy-nominaties — een record voor de streamingdienst — ontslagvergoeding is verantwoordelijk voor 14 van die knikken. Die nominaties omvatten grote prijzen voor zwaargewichten zoals Outstanding Drama Series, Outstanding Lead Actor in a Drama Series for Adam Scott, Outstanding Supporting Actor voor John Turturro en Christopher Walken, Outstanding Supporting Actress voor Patricia Arquette, Outstanding Writing en Outstanding Directing. Zelfs de nominaties op zich zijn geschiedenisschrijvend. De Outstanding Drama-knik markeert de eerste keer dat Apple TV+ ooit is genomineerd voor de prestigieuze prijs, en de nominatie voor hoofdacteur van Scott is de eerste keer voor de acteur.
Hoe verdiend deze lof ook mag zijn, het is ook verrassend voor een van de grootste namen in het midden. Vooruit op de Emmy's, uitvoerend producent en regisseur ben Stiller sprak met over hoe het was om het succes van zijn show te observeren, wat dat woord zelfs betekent in het tijdperk van streaming, en welke rare spanning ons te wachten staat in seizoen 2.
RFCB: ontslagvergoeding is een enorme hit geweest, en het lijkt erop dat het ook echt goed wordt bekeken. Was je verrast door hoe goed het werd ontvangen?
ben Stiller : Altijd. [Lacht] Ik bedoel, ja, alleen als je iets maakt, weet je nooit hoe het zal gaan. Ik wist dat we allemaal op de hoogte waren van de toon van de show en wat het was. Als je iets maakt, moet je je er gewoon volledig voor inzetten. En ik wist niet hoe mensen zouden reageren. Je hoopt gewoon dat mensen het gaan snappen.
Ik denk dat iedereen er heel lang hard aan heeft gewerkt. Maar weet je, dat maakt niet eens uit, want ik denk dat mensen de hele tijd aan dingen werken. Ze steken er hun hele hart en ziel in, en soms krijgt het niet de erkenning, dus je weet dat het goed is. Dus hoe dan ook, ik voel me erg gelukkig dat het is opgepakt. Er zijn ook zoveel dingen dat mensen het konden vinden, omdat het een groot mysterie is wie naar wat kijkt op streaming. Ze vertellen het je niet echt. Dus het is echt leuk geweest.
Letterlijk mijn taak is om erachter te komen wie wat bekijkt op streaming en ik weet het niet.
Ja, maar omdat ze het niet vertellen, is het echt raar. Ze geven je een soort van idee. Maar het is niet zoals kijkcijfers of kassanummers of iets dergelijks. Het zijn net grafieken en grafieken die relatief zijn... Het leuke was om naar [San Diego] Comic-Con te gaan en een volle zaal te hebben voor een panel en al die mensen daar te zien. Dat was de eerste keer dat ik dacht: 'Oh, wauw, dit is echt zoiets als ... Er zijn mensen die hier echt naar kijken, zoals mensen om ermee in contact te komen.'
Tot dat moment weet ik dat Apple geen kijkersstatistieken openbaar maakt. Hebben ze je enig idee gegeven van hoe de show presteerde?
Nee, het is moeilijk. Ze vertellen je de cijfers niet. Het is echt raar. Dus je krijgt deze grafieken en grafieken, zoals ik al zei, die pieken en dalen hebben. Maar je weet niet wat de basis is. Ik denk dat het zou kunnen zijn, gebaseerd op 100 mensen of zou kunnen zijn, 200 miljoen mensen. We weten het niet. Ze zeggen eigenlijk: 'Ja, dit gaat goed.' Je probeert te interpreteren wat ze zeggen. Maar ze zijn recht door zee. Het is gewoon zo, denk ik, alle streamers doen het. Hoe kom je erachter? Ik ben benieuwd hoe je erachter komt.
O, persberichten. En dan is het een hoop wild giswerk aan onze kant. Waar praten mensen over op Twitter? Wat staat hoog in Google Trends?
Juist, ja, juist, waar de discussie is, waar mensen het over hebben, wat evenzeer een indicatie is, denk ik, als wat dan ook. En dat is wat ik voelde was echt gelukkig over de show. Misschien ook de timing van wanneer we naar buiten kwamen in termen van hoe mensen ons werk en die vragen benaderen. Het feit dat het in het gesprek is, alleen cultureel, het was echt leuk om deel van uit te maken.
Je bracht je Comic-Con-uiterlijk ter sprake. Tijdens het panel zei showrunner Dan Erickson dat een eerdere versie van de serie was: meer 'zuur trippy.' Kun je daar iets over vertellen en hoe die versie eruit zag, vergeleken met de definitieve versie?
Misschien moet Dan je vertellen hoe dat eruit ziet. [Lacht] Ik denk dat wat hij zegt, is dat er rare dingen gebeurden, gewoon voor het gekke. Het is lang geleden sinds de eerste versie. Ik heb het allereerste concept dat hij ons stuurde niet gelezen, het is letterlijk meer dan vijf jaar geleden. Ik herinner me alleen dat er voor mij waarschijnlijk rare dingen zijn die moeilijk te rijmen zijn met de realiteit. Maar ik wist dat hij een heel unieke toon had in de dialoog en een idee van mensen die op deze plek werkten, dat geworteld was in een realiteit. Ik denk dat het belangrijk was om enkele regels voor deze plek en regels voor de wereld te hebben, zodat je je er als persoon op de een of andere manier mee kunt identificeren en kunt denken: 'Oh, dit. Ik zou mezelf in deze situatie kunnen voorstellen.” We hebben het misschien een beetje teruggebracht, maar ik herinner het me niet. Ik weet dat hij het heeft over de broek die rondloopt, de topless broek. Ik denk dat mijn instinct altijd was om het een beetje terug naar de aarde te brengen, gewoon [om] het gevoel te hebben dat het niet te daarbuiten was op een manier dat je het gevoel hebt: 'Wat is er aan de hand?' en, hopelijk, nog steeds de gekheid ervan behouden.
Ik weet zeker dat je met je uitgebreide comedy-achtergrond een instinct hebt dat je in de loop der jaren heel goed hebt ontwikkeld: hoe je de grenzen verlegt zonder dingen te breken.
Soms grijp je gewoon een kans en ga je zo ver als je denkt te kunnen gaan. Ik denk eerlijk gezegd dat het een soort van gezond verstand is. Je gaat, 'OK, nou, wat zeggen we dat de realiteit van deze plek is?' Als je naar je werk gaat, wat gebeurt er dan als ze de zaak afsluiten? Zeggen we dat het magisch is? Zeggen we dat het niet zo is? Het leuke van de show is dat er ruimte is om je daar echt over af te vragen, want [Erickson] had het idee van Irvings [John Turturro]-droom, het idee van de Kier-cultus en waar dat eigenlijk over ging, in termen van hoe diep ze ga daar mee. Het was leuk om die vragen open te houden.
Als je acteurs hebt die echt geïnvesteerd en geloofwaardig zijn, is dat ook een van de belangrijkste dingen. Je cast echt geweldige acteurs die, als onderdeel van hun eigen proces, de realiteit van de show in twijfel zullen trekken en voor zichzelf moeten begrijpen hoe ze het echt kunnen maken. Dus gedurende het hele proces van het maken van de show, van herschrijvingen tot preproductie tot repetities tot opnames, worden die vragen constant door iedereen gesteld. En, tot eer van Dan, hij heeft antwoorden op al die dingen. Maar het was soms een proces van aanpassen.
Denk je dat je in seizoen 2 meer in een abstracte 'acid trippy' richting zult gaan, bij gebrek aan een beter woord?
Ik denk eerlijk gezegd dat het een balans zal zijn. Een deel van het plezier van de show zijn de dingen die je niet helemaal begrijpt, en je vraagt je af wat dat is, wat dat betekent en wat is dat in godsnaam? En dat vind ik geweldig om te doen, zolang de logica er maar achter zit. Dan [we] bedenken we een manier om dat aan het publiek te vertellen op een manier die niet te snel te veel weggeeft, en het is bevredigend. Dat is de evenwichtsoefening ervan. Er zijn zeker een aantal echt leuke, rare dingen in seizoen 2. Maar altijd, het is door de lens van het basisverhaal van deze personages, deze echte mensen in deze situatie, omdat ik denk dat dat is waar mensen aan vasthouden. Dat is wat ik heb geleerd tijdens het maken van het eerste seizoen. Ik zag het toen het uitkwam voor het publiek... Dit is een show over deze werkfamilie, deze personages, deze mensen. Dus, hoe raar de omgeving waarin ze zich bevinden ook is, je wilt als mens met ze kunnen omgaan. Het is hopelijk een combinatie daarvan, maar zeker een aantal rare dingen.
Houd je tijdens het werken aan seizoen 2 de huidige gesprekken over de werkplek en de balans tussen werk en privé in gedachten? In hoeverre denk je dat dit komende seizoen een weerspiegeling zal zijn van onze huidige gesprekken over dit soort dingen?
We bestaan allemaal in onze huidige realiteit, dus ik denk dat Dan daar erg gevoelig voor is en zich ook bewust is van de snaar die het raakte, in termen van hoe we ons verhouden tot de werkplek. Dat is een van de interessante dingen in de show. Er zijn een paar verschillende dingen aan de hand, en een daarvan is de werkplekcultuur - thematisch het idee om voor een bedrijf te werken en welke prikkels worden gegeven aan werknemers die soms relevant of niet relevant zijn voor het werkelijke belang van wat ze zijn doen of laten voelen, wat een toewijding van je leven zou kunnen zijn die je in een bedrijf hebt gestopt. Die dynamiek speelde zich af in het eerste seizoen, en toen deze Innies die in zekere zin kinderen waren die begonnen te beseffen wat de echte wereld was en in relatie tot hun relatie met hun bazen en wie ze zijn. Al die vragen moeten deel uitmaken van de show. Hoe kijken we nu naar de werkvloer? Het is dus gewoon een kwestie van, voor ons, om de realiteit van de show in zijn eigen wereld te houden. Maar om de show te laten werken, moet deze op de een of andere manier onze eigen realiteit weerspiegelen. Ik denk dat Dan zich daar echt van bewust is.
Dit interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.